Danışman: Prof. Ayşe BİLİR
Yazar: Deniz AYDIN

Hümanist dönemde doğaya egemen bir özne olarak konumlanan insanın,
Antroposen çağında gezegen üzerindeki dönüştürücü etkisi artmış; bu durum,
doğanın bozulmasına ve ekolojik dengenin sarsılmasına neden olmuştur.
Posthümanist yaklaşım ise insanı merkezden uzaklaştırarak, insan, doğa ve
teknoloji arasındaki karşılıklı bağımlılığı görünür kılmayı hedefler. Bu tez, insan–
doğa ilişkisini hümanizm, Antroposen ve insan sonrası (posthümanizm) düşünce
ekseninde ele almaktadır. Bu bağlamda tez, insanın doğa üzerindeki müdahalesinin
yarattığı ekolojik tahribatı, doğal ve yapay nesne etkileşimleri üzerinden kurulan
imge kurgularıyla sorgulamaktadır. Sanat tarihi örneklerinden yola çıkılarak,
doğanın temsiline yönelik farklı dönemsel yaklaşımlar incelenmiş; kişisel sanat
çalışmalarında ise bu nesnelerin birlikteliği aracılığıyla, doğa ve insan arasındaki
sınırların belirsizleştiği düşünsel ve estetik bir dil oluşturulmaya çalışılmıştır.
Çalışma, insan sonrası düşünceyi güncel sanat pratiğiyle ilişkilendirerek, insanın
doğayla kurduğu tahakkümcü ilişkiyi sorgular ve ekolojik duyarlılığı görünür kılarak
bu konuya farkındalık kazandırır.

Anahtar sözcükler: Hümanizm, antroposen, posthümanizm, doğal nesne, yapay
nesne, resim, sanat.