Hacettepe Üniversitesi

Tez Özeti: Teknolojik gelişmelerin 20. yüzyıla doğru büyük bir hızla ilerlemesi, yazılım ve dijitalleşme adına köklü değişimler sağlamıştır. Tasarım ve mimariye yönelik yazılımların ve çizim programlarının geliştirilmesi tasarıma ve tasarımın görsel sunumuna ayrılan süreyi büyük ölçüde azaltmıştır. Tasarım sürecini izlemeyi, ara aşamalarda tasarıma müdahale etmeyi ve pek çok değişikliği eş zamanlı olarak uygulayabilmeyi mümkün kılan yazılımlarla birlikte daha önce görülmemiş karmaşık formların tasarımı ve üretimi mümkün hale gelmiştir. Tüm bu gelişmelerle birlikte "parametrik tasarım" kavramı sıkça kullanılmaya, çeşitli dijital araçlarla tasarlanan karmaşık formlu yapılara atfedilmeye başlanmıştır. Kompleks formların kolay tasarlanabilir hale gelmesi, parametrik tasarımın ağırlıklı olarak formu görsel bir cazibe merkezi olarak kullanan bir üslup olarak algılanmasına sebep olmuştur. Parametrik yazılımlar aracılığıyla oluşturulan pek çok tasarımın bu biçimsel yaklaşımı, mimaride form-işlev ilişkisini tekrar sorgulanmaya açık hale getirmiştir. Bu noktada mimaride form-işlev ilişkisinin parametrik tasarım bağlamında değerlendirilmesi; parametrik tasarım kavramının tanımını ve tarihsel süreçteki gelişimini inceleme gerekliliği oluşturmaktadır. Parametrik tasarımın detaylı olarak ele alınması; dijital yazılımlara atfedilen bu kavramın, analog olarak da sürdürülebilen bir tasarım süreci olduğunu ortaya çıkarmaktadır. Bu tez kapsamında parametrik tasarımın farklı uygulama yöntemlerinin form-işlev üzerindeki etkilerinin geçici sergileme mekanları olan pavyon yapı türleri üzerinden analiz edilmesiyle parametrik tasarım sisteminin daha iyi anlaşılması amaçlanmaktadır.