Hacettepe Üniversitesi

Tez Özeti: Başlangıçta insani dürtülerle ortaya çıkan sergileme eylemi, zamanla farklı yöntemler ve biçimler ile çeşitlenmiş, sistematik bir tasarım alanı haline gelmiştir. Mekân içerisinde hikâye anlatma sanatı veya iletişim kuran çevreler olarak tanımlanabilecek sergileme tasarımı ile insanlar hikâye anlatmanın ve bilgi paylaşımının farklı yollarını aramışlardır. Alternatif öğrenme teorileri ve deneyimsel öğrenme süreçleri üzerine yapılan araştırmalar, deneyim yoluyla elde edilen bilginin, çok daha hızlı öğrenildiği ve kalıcı olduğunu ortaya koymaktadır. Araştırmacılar sergileme tasarımı ile yaratılan deneyimin ve deneyimleyerek öğrenmenin günümüzün en etkili iletişim biçimlerinden biri olduğunu belirtmişlerdir. Günümüzde, sanal ve artırılmış gerçeklik sunuları, video projeksiyon eşleme tekniği ve uzamsal artırılmış gerçeklik ortamları gibi gelişen teknolojik ve teknik imkanlardan aldığı güçle, sergi mekanları hikâye anlatmanın ötesinde deneyim yaşatarak öğreten mekanlar olma yolunda ilerlemektedir. Çalışmanın birinci bölümünde, sergileme eylemi ve sergileme tasarımı tanımlanmıştır. Sergi mekanlarının tarihsel süreçteki gelişimi ve türleri incelenmiştir. İkinci bölümde deneyimsel öğrenme teorileri ve sergi mekanlarının bu alandaki rolü araştırılmıştır. Üçüncü bölümde projeksiyon cihazının tarihsel süreçteki gelişimi ele alınmış ve buna paralel olarak video sanatı incelenmiştir. Ayrıca, sanal gerçeklik, artırılmış gerçeklik ve uzamsal artırılmış gerçeklik kavramları tanımlanmıştır ve video projeksiyon eşleme tekniği çözümlenmiştir. Tarihsel süreçten ve günümüzden uzamsal artırılmış gerçeklik uygulama örnekleri incelenmiştir. Tezin son bölümünde, "Kutsal Evlilik" isimli uygulama projesi ile sergileme alanlarında uzamsal artırılmış gerçeklik ortamı oluşturmak adına bir ayna ışın birleştiricisi tasarlanmıştır. Ayna ışın birleştiricisinin üretim süreci, video eşleme teknikleri, hareketli grafiklerin tasarım süreci ve video prodüksiyon aşaması tüm adımları ile açıklanmıştır.